Το One S είναι ολοκληρωμένο κινητό...

Κάπου στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου κυκλοφορεί ακόμα ένας νευρώνας που τον διατρέχει η αίσθηση από ένα HTC HD2 του 2009. Σφαίρα πήγαινε. Όπως και το HTC P3600, που ήταν (και θεωρείται ακόμα από τους ιστορικούς της τεχνολογίας) ένα από τα αρτιότερα Windows Mobile phones ever. Έ, λοιπόν το HTC One S είναι ο φυσικός απόγονος που σηκώνει στις πλάτες του τη βαριά κληρονομία. Δεν έχει καμία σχέση με τη Microsoft, αλλά όπως και τα δυο προηγούμενα hero products, αποτελεί σταθμό για την εταιρία. Ή για να κάνουμε και τη σύγκριση με το σήμερα, αν το HTC One X είναι το όπλο, το HTC One S είναι το Magnum του επιθεωρητή Κάλαχαν. Σκοτώνει. Σημειώνει τις απόλυτες επιδόσεις στα benchmarks (μόνο στο AnTuTu υστερεί σε σχέση με το Χ) και πάει παντού αέρα. Σε απόλυτα νούμερα, μέχρι και στο Note βάζει τα γυαλιά, αν και το τελευταίο έχει το ελαφρυντικό της απαιτητικής οθόνης.
Δεν είναι πάντως αυτό το θέμα. Το Asus Transformer Prime για παράδειγμα, είναι πιο δυνατό στα γραφικά. Όμως ο διάβολος, όπως λένε, κρύβεται στη λεπτομέρεια. Και αυτή λέει όλη την αλήθεια. Ότι, δηλαδή το μυστικό του HTC είναι η ομοιογένεια και η απόδοση σε καθημερινή χρήση. Το One S όχι μόνο δείχνει τόσο μάτσο όσο χρειάζεται ένα superphone του 2012. Ούτε αρκείται στο ότι είναι ένα χαρισματικό χαρμάνι που παντρεύει τα hardcore τεχνικά με μια συσκευασία από μέταλλο που δεν χορταίνεις να κρατάς. Αυτό που το χαρακτηρίζει πρωτίστως είναι η ικανότητα που βρίσκεται χαραγμένη στον τρόπο που λειτουργεί το Sense, χωρίς σκαλώματα, χωρίς περιττά εφέ, αλλά με έναν επικά γραμικό τρόπο. Λογικό είναι να μην αρέσει σε όλους το Sense και κάποιοι να προτιμούν το pure Android του Nexus. Είναι κοινώς παραδεχτό όμως, ότι αυτό το front-end λειαίνει τις «γωνίες» του λειτουργικού και συμπληρώνει στην εμπειρία του πολυφορεμένου OS.
Το σίγουρο είναι ότι αν την έχεις ακούσει και θέλεις την απόλυτη οθόνη, τότε καλύτερα να προσπεράσεις το S και να επενδύσεις τα χρήματα σου στο X, με το LCD πάνελ ανάλυσης 720p. Όχι πως το AMOLED του S στα 960×540 pixels θα σου κακοπέσει. Απλά δεν είναι αυτό που λέμε η τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Στην ουσία είναι μια βελτιωμένη εκδοχή αυτής του Motorola RAZR, με βαθιά μαύρα, μέτρια λευκά και μπουκωμένα χρώματα, τα οποία πάντως στην προβολή φωτογραφιών εντυπωσιάζουν. Γενικά αν είσαι ψείρας και κολλήσεις τη μύτη σου στη γραμματοσειρά, είναι βέβαιο ότι θα τη δεις να πιξελιάζει. Προσωπικά, και μετά από μια εβδομάδα χρήσης του One S συνήθισα στα τερτίπια της απεικόνισης, αρκεί να μην τo τοποθετήσω δίπλα σε κάποιο X.
Αυτό είναι και το «πρόβλημα» με το S. Ότι το συγκρίνεις μοιραία με τον μεγάλο του αδελφό. Δεν υποστηρίζει για παράδειγμα NFC (αν και στην Ελλάδα δεν έχει κάποια πρακτική χρησιμότητα) και η εσωτερική του μνήμη σταματάει στα 16GB. Ναι, υπάρχει και το αντεπιχείρημα για τα 25 γίγα του dropbox, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να έχεις παντού και πάντα πρόσβαση στο Internet, ούτε να θες να βγάλεις ντε και σώνει τα άπλυτα σου στο cloud. Λέμε τώρα… Πιο λογικό θα ήταν να υπήρχε μια υποδοχή για κάρτα microSD.

Share on Google Plus

About OMAΔΑ UNWIRED