Υπάρχει άραγε κάποιος λόγος που βλέπουμε ταινίες; Πολλοί και διάφοροι θα μου πείτε. Κάποιοι παρακολουθούν απλά για να περάσει η ώρα, κάποιοι επειδή βαριούνται, άλλοι για να χαλαρώσουν (τους νιώθω απόλυτα), μερικοί για να μάθουν πράγματα όσο αυτό είναι εφικτό (κατηγορίες ταινιών όπως: ντοκιμαντέρ, βιογραφίες, αληθινές ιστορίες κτλ) και άλλοι επειδή απλά έχουν τρέλα και είναι “άρρωστοι” με τις ταινίες γενικά. Εγώ ανήκω στην τελευταία κατηγορία κατά 80% και 20% στην κατηγορία της παρακολούθησης- χαλάρωσης. Με απλά λόγια η 2 στις 10 ταινίες που βλέπω είναι για να χαλαρώσω και δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το γνωστό cast ηθοποιών, το αψεγάδιαστο σενάριο ή τα άρτια οπτικά εφέ κτλ.
Χρειάζεται να βλέπουμε και τέτοιου είδους ταινίες; Λιγότερο γνωστές, με “άκυρους” ηθοποιούς και σκηνοθέτες που μετά βίας τους ξέρει η μητέρα τους; Ταινίες που είναι απλά ένα συνονθύλευμα δράσης και οπτικών εφέ με μηδενικό έως ελάχιστο σενάριο; Μα και βέβαια χρειάζεται! Κάποιες φορές αυτό που έχεις ανάγκη είναι απλά να αράξεις και να απολαύσεις αυτό που βλέπεις χωρίς να πατάς συνέχεια παύση για να ξαναδιαβάσεις κάτι λες και στην οθόνη γράφει Μανδαριανά ή να κάνεις rewind επειδή για μισό δευτερόλεπτο σκέφτηκες κάτι άλλο. Στο τέλος καταντάει κουραστικό. Πολύ. Και νιώθεις και χαζός. Και το λέω εγώ που λατρεύω ταινίες όπως το Memento, Vanilla Sky, Inception, The Prestige, Eternal Sunshine of Spotless Mind (ιδιαίτερα αγαπητή), The Usual Suspects, Truman Show, Requiem for a Dream, The Sixth sense, The Others, Fight Club, The Game και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ.
Προσωπικά έχω δει αρκετές ταινίες και μετά από κάποιες εξ’ αυτών είπα: “Είσαι βλάκας τώρα που την είδες”. Σίγουρα έχω δει και “σκουπίδια” όπως πιστεύω όλοι μας λιγότερο ή περισσότερο. Ακόμα και αυτές όμως μπορεί να έχουν κάτι να σου πουν. Για παράδειγμα οι “καμμένες” κωμωδίες όπως μου αρέσει να τις αποκαλώ. Πολλές περνάνε τόσο ωραία μηνύματα για τη φιλία, την οικογένεια, κατά των ναρκωτικών, τη ζωή γενικότερα, χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς και χωρίς να εκμαιεύουν συναισθήματα. Αυθόρμητα και ειλικρινά όπως πρέπει να είναι. Το μόνο σίγουρο όμως και πιο σημαντικό από αυτήν την υπόθεση, είναι ότι αποκτάς σωστό μέτρο σύγκρισης, πιο αντικειμενική άποψη όσο γίνεται και εκτιμάς καλύτερα τη σωστή δουλειά όταν την αντικρίσεις.
‘Όπως λέει και ένα σοφό ρητό, χωρίς το πικρό, το γλυκό δεν είναι αρκετά γλυκό. Σκεφτείτε το λίγο. Αυτό απεναντίας, δεν σημαίνει για κανένα λόγο, και προς θεού μην παρεξηγηθώ, πως δεν πρέπει να έχουμε μέτρο στη ζωή μας. Γιατί όπως λέει ένα άλλο ρητό “Πάν μέτρων άριστον”. «Άσε μας ρε Γιώργο με τα ρητά σου» θα πείτε κάποιοι. Δεκτό, τα βαριέμαι και δεν είναι και του στυλ μου. Ας δώσουμε λοιπόν ένα άλλο, καλύτερο και πολύ πιο γευστικό παράδειγμα. Το φαγητό. Μπορείς να τα τρώς όλα και με μέτρο; Μπράβο σου! Ένα από τα πράγματα που ευχαριστώ πολύ την μητέρα μου, που μου “έμαθε” με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους να τρώω τα πάντα. Tώρα που μεγαλώνω καταλαβαίνω γιατί επέμενε τόσο και έκανε τόσο αγώνα λες και είχε βάλει κάποιο στοίχημα.
Ξέφυγες όμως Κοκολάρα και το χειρότερο είναι ότι μας άνοιξες και την όρεξη. Αυτό που προσπαθώ να πω, ελπίζω απλά και κατανοητά είναι πως στη ζωή γενικότερα και στις ταινίες ειδικότερα χρειάζονται τα πάντα και με μέτρο. Δεν είναι φυσιολογικό ή μάλλον πιο σωστά, είναι περίεργο στο δικό μου πάντα μυαλό, να βλέπει κάποιος για παράδειγμα μόνο Ευρωπαϊκό κινηματογράφο ή σινεφίλ “ψαγμένες” ταινίες και να σνομπάρει τους υπόλοιπους ή τους φίλους του που παρακολουθούν άλλα. Πόσο μάλλον να τους θεωρεί και ηλίθιους ή χαμηλότερης νοημοσύνης. Ποιος είναι πιο έξυπνος εδώ; Ο ψαγμένος σινεφίλ που θεωρεί χάσιμο χρόνου και προσβολή για την νοημοσύνη σου κάποιες κατηγορίες ταινιών ή ο αδηφάγος ταινιών που του φαίνεται περίεργο και ίσως αστείο να μετριέται το IQ του από το τι ταινίες βλέπει; Και μάλιστα από κάποιον που έχει αποκλείσει για πάντα συγκεκριμένα είδη ταινιών και ένας από τους λόγους που το κάνει πιθανώς να είναι για να μην “πέσει” στα μάτια των φίλων του. Κανένας από τους δυο δεν είναι πιο έξυπνος γιατί πολύ απλά δεν είναι θέμα εξυπνάδας. Είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας και χαρακτήρα θα έλεγα εγώ.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως καλό είναι να είμαστε συνειδητοποιημένοι και να ξέρουμε γιατί βλέπουμε ταινίες, να μην έχουμε κόμπλεξ για καμία από αυτές και να μην κρίνουμε τους άλλους με βάση το τι βλέπουν εκείνοι. Να προσπαθούμε να αποκομίσουμε τα μέγιστα και να στραγγίζουμε την κάθε δημιουργία, όποια κι αν είναι αυτή. Γιατί οι ταινίες είναι σχολείο, το ίδιο και η ζωή. Οι ταινίες είναι βγαλμένες μέσα από τη ζωή αλλά και η ζωή είναι βγαλμένη μέσα από τις ταινίες. Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπω ταινίες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου