Ημέρα Πρώτη
Η πρώτη ημέρα είναι εκείνη που ξοδεύεις τον περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να βρεις τρόπο να συνδεθείς στο ιντερνέτ. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ο κέρσορας του ποντικιού μου κατακάθισε πάνω από το εικονίδιο του WiFi στον υπολογιστή. Αφού έπαιξα για αρκετή ώρα με την επιλογή ‘ρυθμίσεις δικτύου’ χωρίς αποτέλεσμα, πέρασα στην επόμενη φάση της ‘έλλειψης’. Μπροστά μου τώρα βρίσκονταν περίπου δέκα διαφορετικά ασύρματα δίκτυα της γειτονιάς. ‘Hello there!’ αναφώνησα σαν κάποιον πεινασμένο που ανοίγει το ψυγείο για να βρει μια ολόκληρη τούρτα μέσα του να τον περιμένει. Τα πρώτα τρία δίκτυα ήταν κλειδωμένα. Μπορούσα ήδη να το δω πριν κάνω κλικ πάνω τους, όμως ήθελα η διαδικασία να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο γιατί μέσα μου βαθιά γνώριζα πως θα απογοητευόμουν. Μετά από τις αποτυχημένες προσπάθειες μου να συνδεθώ μιας και τα δίκτυα ζητούσαν κωδικό, έπεσα πάνω σε κάποια που ήταν ‘ανοιχτά’. Τουλάχιστον έτσι έλεγε ο υπολογιστής που είχε βαλθεί να παίξει με την ανυπομονησία μου. Το ένα από αυτά ήταν του Δήμου που διαμένω. «-Ωραία! Μπράβο Δήμαρχε!» σκέφτηκα. Για να συνδεθώ όμως εκεί έπρεπε να έχω κάποιον κωδικό που ένας θεός ξέρει από πού τον προμηθευόμουν. Το επόμενο ‘ανοιχτό’ δίκτυο ζητούσε κι αυτό κωδικό. «-Να πάρει! Έχουν βαλθεί να με τρελάνουν!». Αφού άνοιξα και έκλεισα καμιά δεκαριά φορές το File explorer του υπολογιστή χωρίς κανένα νόημα και σκοπό αποφάσισα να τα παρατήσω. Κλείνοντας τον υπολογιστή έπιασα στα χέρια μου το κινητό τηλέφωνο. Σαν μεθυσμένος προσπάθησα να συνδεθώ στα ίδια δίκτυα με τα ίδια αποτελέσματα. Κάπου εκεί άρχισα να αμφιβάλλω για την νοημοσύνη μου. Είναι η ίδια κίνηση που κάνεις με το ντουλάπι με τα τρόφιμα. Επιστρέφεις σε αυτό κάθε δέκα λεπτά μήπως και ως δια μαγείας έχει εμφανιστεί κάτι μέσα σε αυτό που να θέλεις να φας. Η παράνοια είχε μόλις αρχίσει…
Ημέρα Δεύτερη Περίπου δύο ώρες παραγωγικού χρόνου ξοδεύτηκαν στο να δοκιμάζω περίεργους κωδικούς στα διάφορα δίκτυα της γειτονιάς. Σταμάτησα να ασχολούμαι όταν το μυαλό μου με ωθούσε να γράφω ως κωδικούς βρισιές. Ύστερα σκέφτηκα πως με το κινητό τηλέφωνο ίσως να είχα καλύτερη τύχη. Υπάρχουν προγράμματα που μπορούν να ξεκλειδώσουν κάποια δίκτυα. Όμως και αυτά τα προγράμματα απαιτούν ιντερνέτ για να τα κατεβάσεις. Φαύλος κύκλος. Αργότερα θυμήθηκα πως η τράπεζα μου είχε τοποθετήσει δωρεάν ιντερνέτ σε κάθε ΑΤΜ της. Τι κι αν έξω είχε μόλις 2 βαθμούς κελσίου; Ντύθηκα σαν κρεμμύδι Ροδόπης και έτρεξα στο κοντινότερο ΑΤΜ. Ούτε που ήθελα να σκέφτομαι τι θα περνούσε από το μυαλό των ανθρώπων που θα έβλεπαν την καταγραφή της κάμερας από εκείνη τη νύχτα. Ένας τύπος με δώδεκα μπουφάν, σκούφο και γάντια να μοιάζει σα να προσπαθεί να χακάρει το μηχάνημα με το κινητό του τηλέφωνο. Η προσπάθεια μου έπεσε στο κενό και εκεί καθώς το δίκτυο της τράπεζας μου επέτρεπε να μπω μόνο στην σελίδα της ίδιας της τράπεζας. Εκτός αυτού, δεν φαινόταν να λειτουργεί ιδιαίτερα. Ο επόμενος στόχος ήταν να μεταβώ έξω από κάποιο γειτονικό στέκι/ καφετέρια από όπου μπόρεσα να κατεβάσω μια εφαρμογή για να δοκιμάσω την τύχη μου με τους κωδικούς δικτύου. Γύρισα σπίτι γεμάτος έξαψη και ενθουσιασμό μιας και ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζα κάτι τέτοιο. Ήξερα μέσα μου πως δεν υπήρχε περίπτωση να λειτουργήσει, όμως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά που λέει και μία παροιμία. Για κακή μου τύχη (ή καλή αναλόγως πως αντιμετωπίζει κανείς τέτοια ηθικά ζητήματα) το πρόγραμμα απαιτούσε να έχω συσκευή Rooted. Φυσικά και κοιμήθηκα νηστικός από ιντερνέτ για μία ακόμη ημέρα… Ημέρα Τρίτη
Η απουσία του ιντερνέτ είχε αρχίσει να με επηρεάζει. Όλοι στο δρόμο με κοιτούσαν περίεργα. Ήταν σαν να γνώριζαν πράγματα που είχαν συμβεί όσο εγώ βρισκόμουν απομονωμένος. Ξένος ανάμεσα σε γνωστούς προσπαθούσα να εμπλακώ σε συζητήσεις χωρίς να γνωρίζω τα γεγονότα. «Είδες τα χτεσινά γκολ;», «Διάβασες εκείνο το νέο;», «Είδες εκείνη την ταινία;». Αυτό που με απασχολούσε περισσότερο ήταν πως δεν μπορούσα να μπω να διαβάσω τι συμβαίνει στον κόσμο. Τις νέες κυκλοφορίες. Να απαντήσω σε τυχόν σχόλια σε κάποιο κείμενό μου. Να δω τις απαντήσεις στα e-mail μου. Κι αν κάποιος με χρειαζόταν; Και αν έχανα μια πολύτιμη προσφορά ή απάντηση; Τα μαλλιά μου είχαν γίνει κατσαρά. Τα μούσια μου απεριποίητα. Τα μάτια μου είχαν μαύρους κύκλους. Τα δάχτυλά μου είχαν πιαστεί από την απουσία μου από το πληκτρολόγιο. Η ζωή μου είχε πάρει την κάτω βόλτα. Το τηλέφωνο μου σώπαινε από ειδοποιήσεις. Ίσως έπρεπε να το πάρω απόφαση…
Ημέρα Τέταρτη
Άρχισα να χλευάζω την τεχνολογία. Ο υπολογιστής μου έγραφε ‘Ενημέρωση και επανεκκίνηση’. «-Θέλεις ενημερώσεις; Πάρε ενημερώσεις», έλεγα καθώς πατούσα την επιλογή. «-Πως θα ενημερωθείς ρε κουτορνίθι χωρίς ιντερνέτ; Δεν είσαι παρά ένα κομμάτι πλαστικό». Μετά ήρθε το γέλιο. Το χαχανητό της τρέλας καθώς ο υπολογιστής έψαχνε για δίκτυο. «-Που πας ρε Καραμήτρο;». Είσαι παντελώς άχρηστο. Άνοιξα το PS4. Έψαξα και βρήκα οποιοδήποτε παιχνίδι δεν απαιτούσε σύνδεση και το είχα παρατήσει στη μέση. Τα τερμάτισα όλα. Κάθε παιχνίδι που άνοιγα έψαχνε να κατεβάσει και ένα update. Εκείνο το γέλιο επέστρεφε. «Θέλεις Updates; Ε, πάρε Updates» μονολογούσα καθώς το λειτουργικό ζοριζόταν και πετούσε μηνύματα πως δεν έβρισκε δίκτυο. «-ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΩΡΑ;», συνέχιζα να του λέω. Μετά με έπιασε κρύος ιδρώτας. Κι αν χαλούσε ο δίσκος της κονσόλας μου εκείνη τη στιγμή; Κι αν χάνονταν όλα τα σωσμένα αρχεία μου; Όλα τα trophies που είχα αποκτήσει πριν προλάβει να τα συγχρονίσει με τον κεντρικό server; Το έβαλα στην αναμονή και το χάιδεψα στοργικά λέγοντάς του «-Και οι δύο είπαμε πράγματα που δεν εννοούσαμε. Όλα θα πάνε καλά.».
Ημέρα Πέμπτη
«-Για μια στιγμή!», σκέφτηκα. Ο υπολογιστής μου διαθέτει DVD-rom. Ναι, αυτό το ξεχασμένο αντικείμενο που κάποτε κυριαρχούσε στην εποχή των Setup.exe. Χωρίς να χάσω χρόνο έψαξα και βρήκα μια μεγάλη κασετίνα με παλιά DVDs . Ένας πραγματικός θησαυρός. Παλιά backup από την εποχή του Νώε, περίεργα CD-roms και ένα σωρό ταινίες. Ένα μικρό offline internet που είχα μαζέψει με τον καιρό. Εκείνη η ημέρα κύλησε ψαχουλεύοντας όλα τα παλιά μου αρχεία, διαβάζοντας παλιά κείμενα, ταξινομώντας παλιές φωτογραφίες, σβήνοντας άχρηστα αρχεία και απεγκαθιστώντας προγράμματα που δεν χρησιμοποιούσα πια. Πρέπει να πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου πάνω από δώδεκα χιλιάδες αστείες φωτογραφίες και βιντεάκια με γάτες που μάζευα μανιωδώς πριν μια δεκαετία. Ωραίες αναμνήσεις τότε που η επαφή μας με το ιντερνέτ άκουγε σε περίεργα ονόματα όπως ‘kotsosnet’, ‘kazani’ και ένα σωρό άλλα. Όλα αυτά ανάμεσα σε απελπισμένες προσπάθειες να συνδεθώ σε οποιοδήποτε ρούτερ υπήρχε διαθέσιμο ή μπαίνοντας στις ρυθμίσεις του δικού μου και πειράζοντας όλες τις επιλογές μήπως και γίνει κάτι. Τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να κολλήσει το software του router μου και να χρειαστεί να κάνω reset. Λίγο πριν την «Ώρα μηδέν» είχα καταφέρει να αγοράσω ένα παιχνίδι για το κινητό μου (το Puzzle Quest 2). Αυτό μου κρατούσε συντροφιά τις δύσκολες ώρες μιας και πρόκειται για αρκετά μεγάλης διάρκειας παιχνίδι. Έλα όμως που σε κάποιο σημείο το παιχνίδι απαίτησε να συνδεθώ στο ιντερνέτ για να μου προβάλλει μια διαφήμιση και δεν προχωρούσε παρόλο που το είχα αγοράσει ολόκληρο! Μετά από μια μικρή κρίση πανικού και πίστης στην τεχνολογία καθώς και μια επίσκεψη στο γειτονικό στέκι/ καφετέρια του οποίου τον κωδικό είχα αποθηκευμένο στο κινητό, κατάφερα τελικά να ξεπεράσω και αυτό το εμπόδιο.
Ημέρα Έκτη
Είχα βάσιμες πληροφορίες πως μέσα στις επόμενες ημέρες το πρόβλημα που αντιμετώπιζα με το δίκτυο θα λυνόταν. Έτσι αποφάσισα να παραμερίσω για λίγο την τεχνολογία και να δώσω βάση σε άλλα πράγματα. Έμαθα να λειτουργώ το πλυντήριο σε τέτοιο βαθμό που μπορώ να δώσω διάλεξη σχετικά με το PH του νερού και την τριβή του κάδου στις 800 στροφές. Έκανα εγχείρηση στο φούρνο μικροκυμάτων προσπαθώντας να απενεργοποιήσω το ‘Ντιν’ από το καμπανάκι του. Προσπάθησα αποτυχημένα να κλείσω την πόρτα του ψυγείου με το κεφάλι μου μέσα για να δω τι συμβαίνει με το φωτάκι όταν η πόρτα κλείνει. Μένει ανοιχτό; Πέφτει για ύπνο; Δεν έχω απάντηση. Γνωρίζω πλέον πόσες τρίχες έχει η σφουγγαρίστρα μου και ποια η ιδανική γωνία στυψίματος στον κουβά. Τέλος, έμαθα επιτέλους σωστά προς τα ποια μεριά και πόσες μοίρες πρέπει να στρέψω την βρύση του νεροχύτη ώστε να έρχεται χλιαρό και όχι καυτό νερό. Ήταν μια εποικοδομητική ημέρα. Ημέρα Έβδομη Αποφάσισα να περιποιηθώ τον εαυτό μου.
Έλουσα τα μαλλιά μου και τρίμμαρα τα γένια. Έβαλα μέχρι και αγγουράκια κάτω από τα μάτια για τους μαύρους κύκλους. Μαγείρεψα. Σκούπισα και σφουγγάρισα. Έβαλα πλυντήριο. Έφαγα επιτέλους στο τραπέζι της κουζίνας και όχι πάνω από το πληκτρολόγιο σαν σεκιουριτάς σε βάρδια πολυκαταστήματος. Δίπλωσα όλα μου τα ρούχα. Τέλος, έκανα αυτό που απέφευγα όλη την υπόλοιπη εβδομάδα. Άνοιξα την τηλεόραση. Απέχω από το να βλέπω τηλεόραση εδώ και αρκετά χρόνια. Διαπίστωσα πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Βγαίνει καινούργιο Survivor με διάσημους και κάτι τούμπανες διάσημες. Είδα τρία επεισόδια κολλητά «Μαρία η άσχημη». Θέλησα να ψάξω να βρω το όνομα της κοπέλας με τις ξανθές κοτσίδες άλλα δεν είχα ιντερνέτ. Είδα διαφημίσεις για σόμπες, για βιβλία, για θεραπεία με όζον και μια για 5 ζευγάρια παπούτσια με 19 ευρώ. Βυθίστηκα ακόμη πιο πολύ στον τηλεοπτικό βούρκο παρακολουθώντας για ώρες Gallerie Tsangarakis. Αποφάσισα να την κλείσω για να μην αναγκαστώ να την σπάσω. Μπορεί η ποιότητα στο ιντερνέτ μερικές φορές να είναι χαμηλή όμως τίποτα δεν ξεπερνά το ‘άπατο πηγάδι’ της τηλεόρασης. Αυτό γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι της δεν αποτελεί ‘user content’. Δεν έχει δημιουργηθεί από χρήστες για χρήστες όπως το ιντερνέτ άλλα για να προβάλλουν συγκεκριμένοι άνθρωποι τις συγκεκριμένες απόψεις τους. Δεν υπάρχει αλληλεπίδραση πέρα από το να την κλείσεις. Γιατί ακόμη και με το να αλλάξεις κανάλι τις περισσότερες φορές δεν καταφέρνεις τίποτα. Όπως καταλάβατε άρχισα να φιλοσοφώ. Τι είναι ο άνθρωπος; Τι είναι το ζουμί του; Είμαστε τρισδιάστατα ολογράμματα που προερχόμαστε από ένα δυαδικό σήμα και σύστημα όπως η τηλεόραση; Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; (Σε αυτό δυστυχώς είχα απαντήσει πολύ καιρό πριν. Η κότα έκανε το αυγό, γιατί το αυγό κάνει και…κόκορα).
Επίλογος
Το ιντερνέτ, αν και δεν μοιάζει να είναι βασικό αγαθό της ζωής μας, είναι θεωρώ απαραίτητο. Είναι όπως είπα η προέκταση της κοινωνικής μας ζωής. Κάτι σαν το τηλέφωνο. Ένα εργαλείο με πολλές χρήσεις για άμεση εύρεση των πάντων. Για βοήθεια, για ενημέρωση και επικοινωνία. Μπορούμε να τα καταφέρουμε και χωρίς αυτό, όμως θεωρώ πως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας πια. Όταν χάνεται, περνάς από κάποια στάδια όπως εκείνα του θανάτου. Της απογοήτευσης, της μη παραδοχής της απώλειάς του ή τελικά της αποδοχής. Η απώλειά του μπορεί να δημιουργήσει πολλές καταστάσεις συμπεριλαμβανομένου και των κωμικών. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι από εκείνους που μπορεί να αποποιηθεί της τεχνολογίας τόσο εύκολα. Γλυκό μου Facebook και YouTube, σας υπόσχομαι να καλύψουμε το έδαφος που χάσαμε, σύντομα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου